"Fagur fiskur í sjó " er nú orðinn okkur rándýr.

Ein af afleiðingum gengishruns krónunnar er að innfluttar vörur hafa tvöfaldast í verði. Fólk gapir yfir verðlagi á t.d.bifreiðum og það hefur algjörlega lokast fyrir þann innflutning. Sama gildir um innfluttar byggingavörur og svo margt fleira. Sem jákvæða afleiðingu má nefna aukin útflutning þar sem veik króna kemur okkur til góða. Þetta má sjá á áður óþekktum tölum um viðskiptajöfnuð.

Það sem er að koma okkur alvarlega í koll á tímum vaxandi atvinnuleysis og minnkun kaupmáttar er himinhátt verð á fiski til neytenda innanlands. Þetta nær ekki lengur nokkurri átt og verður að breytast hið snarasta. Að við skulum þurfa að greiða heimsmarkaðsverð fyrir fisk hér í búðum er hneisa. Haldið þið að Brasilíumenn greiði heimsmarkaðsverð fyrir kaffi, Danir fyrir svínakjöt eða Saudi- arabar fyrir olíu? Hér á árum áður var okkar aðalsmerki að fiskur var ódýr matvara og allir gátu veitt sér þann munað að neyta þess hollmetis. Nú göpum við í hvert sinn sem við komum í fiskbúð yfir verðinu. Kíló af fiski komið í 1500,sem var 800 fyrir ekki svo löngu síðan og þar áður ásættanlegt þegar það var 500 krónur kílóið.

Kvótakerfið, ásamt því að allur fiskur fari á markað, nema sá sem  veiddur er í soðið af eigendum skemmtibáta,veldur þessu háa verði. Borði hver Íslendingur átta fiskmáltíðir í mánuði gerir það lítil 24 kg á ári eða 7200 tonn alls . Líklegri tala er 5000 tonn af unnum fiski. Geta menn nú ekki skrattast til að veiða þessa smámuni utan kerfis, með úthlutun þessa aflamagns til ríkisútgerðar þess vegna? Þetta hlýtur að vera sanngjörn krafa landsmanna nú á þessum erfiðu tímum .