Auðlindir og auðvald

Við höfum horft og hlustað á hvernig flestir þingmenn stjórnarandstöðunnar hafa staðið í stöðugu stappi og málþófi til að stöðva frumvarp um nýja kvótafrumvarpið og stjórn fiskveiða. Í sjálfu sér er hægt að ræða svona mál út í það óendanlega ef tilgangurinn er sá að koma í veg fyrir samþykkt þess þótt meirihluti þingmanna sé breytingunni samþykkur. Manni kemur til hugar að eitthvað svipað muni gerast ef fram kæmi tillaga um afnám verðtryggingar eða að minnka vægi hennar.

  Við lántakendur erum orðnir að auðlind fjármálastofnanna sem geta pínt okkur einhliða af vild.  Vextir viðlíka þeim sem við þurfum að greiða þekkjast ekki á byggðu bóli nema í nótulausum viðskiptum í myrkvuðum bakherbergjum í útlöndunum. Bankarnir sem lánuðu of drjúgt fyrir hrun fóru eðlilega þráðbeint á hausinn þar sem lántakendur gátu ekki staðið  í skilum ásamt því að græðgin innan þeirra reið taumlaus. En lærum við ekkert á hruninu? Tuttuguogsexmilljarða bakreikningur er að koma frá keflvískum sparisjóði. Seðlabankinn telur enn að hækkun stýrivaxta sé best til þess fallinn að draga úr verðbólgu. Sér enginn að það er orðið löngu tímabært að stokka upp efnahagsspilin og ganga út frá því að hægt sé að lifa mannsæmandi lífi í þessu landi án þess að vera á ofurlaunum ? Það verður fróðlegt að sjá framvindu mála í þinginu þegar og ef frumvarp um afnám verðtryggingar birtist þar.