Aflát sérgæsku

Framundan hljóta að vera mestu umbrotatímar í sögu þjóðarinnar,slíkir tímar að hlálegt væri að tala um að elstu menn myndu ekki annað eins. Ofan á allt er svo efnahagslegt þorskastríð við Breta,sem virðast vera að renna jafnharkalega á rassinn og við. Við megum ekki gleyma því að þeir þurfa að huga að fleirum og fleiru  en við og eru nær hringiðu alþjóðakrísunnar en við. Áður var deilt um hver mætti veiða hvar og hvort við gætum notið auðlindarinnar einir og sér eða með þeim og öðrum.

Nú er um fjárhagslegt sjálfstæði þjóðarinnar að tefla. Munum það að hér eigum við yfirdrifið af eignum og verðmætum og gætum lifað góðu lífi sem eyland í víðum skilningi. Vantar í raun fátt annnað en eldsneyti en auðvitað vonar maður að viðskipti við útlönd vegna gjaldeyrisskorts leggist ekki af. En ef við getum ekki látið af sérgæskunni,sem kom okkur ásamt ýmsu öðru á kaldan klaka, og sem lýsti sér hvað mest í launaofmati margra starfsgreina, en hélt þó samtímis óráðssíunni og ofþenslunni gangandi undanfarin ár,er voðinn vís.

 En lausnarorðið hraut af vörum Geirs Haarde og er einfalt: Framleiða,framleiða.