Atvinnuöryggi umfram þjóðarhag

Ríkisstjórn Íslands er langt frá því að vera öfundsverð af þeim verkum sem hún var kosin til að vinna.Í þetta skipti tók stjórn við hrundu búi en ekki slæmu eins og áður var gjarnan sagt sér til afsökunar. Allt þetta ár hefur hún þurft að kljást við "Icesavedraugin", uppvakning frá fyrra búi,sem ekki verður kveðinn niður svo auðveldlega.

En stjórnin tók það upp, algjörlega á sitt eindæmi, að sækja um aðild að ESB og er sú umsókn í ferli eins og allir vita. Í þessu stóra máli voru allir flokkar inn á því að; "jú, það er svo sem í lagi að athuga þetta, verst hvað þetta kostar mikið, og sjá hvað er í boði."

Þessi stóru mál  eru bæði vel fallin til að kljúfa þjóðina og mynda gjá milli þings og hennar, stærri gjá en áður hefur nokkru sinni myndast. Hvað Icesave varðar á auðvitað á sama hátt að athuga fyrst hvort þjóðin eigi að greiða þessar óreiðuskuldir og sé lagalega ábyrg fyrir þeim. Og það þarf efalaust að sækja til æðsta dómsstigs, hvar sem það nú verður að finna.

Þegar hlutföllin eru svona jöfn á þingi eins og kom berlega í ljós í gær, má það ekki ráðast af því hvort einn einstaklingur sem er utan allra flokka og án alls baklands er vel eða illa fyrir kallaður þennan daginn. Hvort við þurfum að greiða 100 milljónir á dag í vexti eða ekki, næstu sjö árin eða svo. Síðan getur maður ekki varist þeirri hugsun, að þegar flokkur gengur jafn taktfast saman og Samfylkingin í þessu máli, að  þá sé frekar hugsað um málið frá sjónarmiði atvinnuöryggis en eigin sannfæringu.